Opet ovi preko Drine došli na sofu. Malo-malo, eto ih… Ne mogu da se ne setim jedne druge sofe, one travničke, mnogo važnije u svom vaktu, kada je rečeno bilo važno i poštvalo se

Projekat „Mapa islama“, koji je nedavno predstavila austrijska ministrica integracija Susanne Raab iz Austrijske narodne stranke (OeVP), izazvao je velike reakcije i kritike, a među kritičarima su i iz stranke Zeleni koja je dio vladajuće koalicije sa OeVP-om

Hanifa Đogaz preminula je u januaru ove godine u 72. godini života. Nije dočekala pravosnažnu presudu Ratku Mladiću, kojoj se nadala nakon što je izgubila sinove Samira i Sabahudina, te supruga Hameda u srebreničkom genocidu. Kćerka Subhija, medicinska sestra, stradala je od granate dvije godine ranije

“Nikada u Srbiji od početka devedesetih godina, odnosno od početka tog formalnog političkog pluralizma nije bilo manje medijskog pluralizma nego što je danas. Ova društva nisu u stanju da iznedre nezavisne i slobodne medije jer su ona monistička, ovo je jednobrazna kultura koja se oslanja na nacionalizam kao jedinu tradiciju, jedinu političku legitimaciju, i onda iz tog monizma ide i odsustvo medijskog pluralizma.“

BiH je jedinstven primjer države u političkoj teoriji i praksi u kojoj njeni zvaničnici rade direktno protiv državnih interesa

Nedavno višegradsko druženje nobelovca i negatora genocida Petera Handkea sa srpskim režiserom Emirom Kusturicom i travničkim piscem sa beogradskom adresom Muharemom Bazduljem, izazvalo je dosta pažnje, reakcija i različitih komentara u ovdašnjoj javnosti

U surova vremena kakva su ona ratna i poratna, vrijedni pažnje su dobri ljudi, spremni da se žrtvuju za dobrobit zajednice. Teško je biti fin u vremenima mržnje, podjele i sukoba. Kažu da je historija učiteljica života, a ona nas uči da se dobro uvijek dobrim vraća. Danas, kada nacionalizam i fašizam bujaju na sve strane, nikad više nismo imali potrebe za čovjekom u pravom smislu te riječi

Ako bismo u nekom subjektivnom vizuelnom kolažu makabričnih slika iz bh. rata fotografiju šutiranja mrtve Bošnjakinje u Bijeljini 1992. godine od Arkanovog “tigra” mogli proglasiti najpotresnijom i najjezovitijom s početka ove tragedije, onda bismo fotografiju 24-godišnjeg bosanskog vojnika Senada Medanovića u ključkom selu Prhovu 22. septembra 1995. godine, ispred njegove spaljene porodične kuće, mirne duše mogli okarakterizirati kao najbolniji i najganutljiviji prizor skraja rata

Prijedor, ali i cijeli svijet, u ponedjeljak će se prisjećati 3.176 ubijenih Prijedorčana, civila nesrpske nacionalnosti, među kojima je 102 djece

Bošnjački povratnici u Prijedor i dalje se osjećaju vrlo nesigurnima jer iznad tog grada i dan-danas smrt lebdi u zraku, kaže v.d. direktora Instituta za istraživanje zločina protiv čovječnosti i međunarodnog prava Univerziteta u Sarajevu Amir Kliko