"Vrlo, vrlo opasan čovjek”, riječi su kojim je bivša glavna tužiteljica Haškog tribunala Carla Del Ponte opisala bjegunca za kojim je tragala više od deset godina svog života

Opet ovi preko Drine došli na sofu. Malo-malo, eto ih… Ne mogu da se ne setim jedne druge sofe, one travničke, mnogo važnije u svom vaktu, kada je rečeno bilo važno i poštvalo se

Projekat „Mapa islama“, koji je nedavno predstavila austrijska ministrica integracija Susanne Raab iz Austrijske narodne stranke (OeVP), izazvao je velike reakcije i kritike, a među kritičarima su i iz stranke Zeleni koja je dio vladajuće koalicije sa OeVP-om

Hanifa Đogaz preminula je u januaru ove godine u 72. godini života. Nije dočekala pravosnažnu presudu Ratku Mladiću, kojoj se nadala nakon što je izgubila sinove Samira i Sabahudina, te supruga Hameda u srebreničkom genocidu. Kćerka Subhija, medicinska sestra, stradala je od granate dvije godine ranije

“Nikada u Srbiji od početka devedesetih godina, odnosno od početka tog formalnog političkog pluralizma nije bilo manje medijskog pluralizma nego što je danas. Ova društva nisu u stanju da iznedre nezavisne i slobodne medije jer su ona monistička, ovo je jednobrazna kultura koja se oslanja na nacionalizam kao jedinu tradiciju, jedinu političku legitimaciju, i onda iz tog monizma ide i odsustvo medijskog pluralizma.“

BiH je jedinstven primjer države u političkoj teoriji i praksi u kojoj njeni zvaničnici rade direktno protiv državnih interesa

Nedavno višegradsko druženje nobelovca i negatora genocida Petera Handkea sa srpskim režiserom Emirom Kusturicom i travničkim piscem sa beogradskom adresom Muharemom Bazduljem, izazvalo je dosta pažnje, reakcija i različitih komentara u ovdašnjoj javnosti

U surova vremena kakva su ona ratna i poratna, vrijedni pažnje su dobri ljudi, spremni da se žrtvuju za dobrobit zajednice. Teško je biti fin u vremenima mržnje, podjele i sukoba. Kažu da je historija učiteljica života, a ona nas uči da se dobro uvijek dobrim vraća. Danas, kada nacionalizam i fašizam bujaju na sve strane, nikad više nismo imali potrebe za čovjekom u pravom smislu te riječi

Ako bismo u nekom subjektivnom vizuelnom kolažu makabričnih slika iz bh. rata fotografiju šutiranja mrtve Bošnjakinje u Bijeljini 1992. godine od Arkanovog “tigra” mogli proglasiti najpotresnijom i najjezovitijom s početka ove tragedije, onda bismo fotografiju 24-godišnjeg bosanskog vojnika Senada Medanovića u ključkom selu Prhovu 22. septembra 1995. godine, ispred njegove spaljene porodične kuće, mirne duše mogli okarakterizirati kao najbolniji i najganutljiviji prizor skraja rata

Prijedor, ali i cijeli svijet, u ponedjeljak će se prisjećati 3.176 ubijenih Prijedorčana, civila nesrpske nacionalnosti, među kojima je 102 djece