Piše: Emir Suljagić
 
Krajnje je vrijeme i posljednji trenutak da se sa genocida u Bosni i Hercegovini skine ljaga „opštinskog genocida“.
 
U deceniji u kojoj su evropske elite vjerovale da je genocid nad bosanskim muslimanima „bolna, ali realistična obnova kršćanske Evrope“ nije bilo moguće dobiti priznanje činjenice da je kompletno muslimansko stanovništvo bilo meta genocidnog plana na teritoriji cijele Bosne i Hercegovine u trajanju od tri godine. Još manje je to moguće danas, kada još veći dio evropskih političkih elita vjeruje da učestvuje ili predvodi borbu za očuvanje evropskog „kršćanskog“ identiteta od muslimanske invazije. Presuda Međunarodnog krivičnog suda za bivšu Jugoslaviju da je operacija uništenja muškog stanovništva UN-ove zaštićene zone Srebrenice u julu 1995. godine genocid, predstavlja istovremeno ponižavajuće mrvice pravde i krajnji domet evropske i svjetske savjesti, prenose Vijesti.ba.
 
Genocid je politički zločin; postoji zajednička i kolektivna odgovornost elita i građana za postupke njihovih elita kada je rezultat njihovih postupaka uništenje jednog naroda, dijelom ili u cjelini; genocid mogu počiniti države i/ili proto-države. Stepen kolektivne odgovornosti direktno je proporcionalan legitimitetu, podršci koju institucije i političke ili administrativno-teritorijalne cjeline nastale kao rezultat genocida imaju u stanovništvu.
 
Genocid u Bosni i Hercegovini bio je rezultat prije svega srpskog i srbijanskog državnog i državotvornog projekta; strategija izabrana za provođenje u djelo tog projekta nazvana je etničkim čišćenjem. Ali, postojao je i paralelan i komplementaran, hrvatski projekt. Oba projekta su evoluirali, prilagođavali se, koristili nove mogućnosti, testirali nove „crvene linije“; ali, namjera i cilj bili su zajednički – rješavanje „srpsko-hrvatskog pitanja“ na ruševinama Bosne i Hercegovine i masovnim grobnicama njenog muslimanskog stanovništva (ali i nemuslimana koji nisu dijelili njihove vrijednosti).
 
Etničko čišćenje, koje je u mjesecima nakon što je prvi put ušlo u upotrebu i rječnik – tada kao eufemizam za genocid – međutim, ne treba odbacivati u analizi bosanskog genocida. Štaviše, etničko čišćenje je  vjekovima korištena i primijenjivana strategija izgradnje države; ne postoji nijedna moderna evropska država čije elite nisu u jednom trenutku pribjegle etničkom čišćenju.
 
U slučaju Bosne i Hercegovine, etničko čišćenje sastojalo se od pet jasnih „politika“: masovnih ubistava, masovne internacije u logore, nasilne deportacije, uništenja spomenika i kulture uopšte uzevši, te uništavanje dokaza o počinjenim zločinima. Ove mjere, primijenjene u kombinaciji, putem državnih/proto-državnih organa i na ograničenom prostoru, protiv muslimanskog stanovništva za rezultat su imale – genocid.

Kompletan tekst pročitajte OVDJE.